- Topicstarter
- #1
- 6 feb 2011
- 13.473
- 66
De wonderdokter Mijn moeder had vroeger niet alleen kruiden om mee te koken, maar diezelfde kruiden dienden ook als medicijn voor haar kinderen. Als een van haar kinderen ziek was, had ze haar eigen wonderbaarlijke geneeswijzes. Een analyse van de dokter vond ze natuurlijk handig, maar om het kind echt weer op te lappen, had ze haar eigen Marokkaanse kunstjes.
Na een doktersbezoek, heb ik eerlijk gezegd zelden een antibioticakuur gevolgd of wat dan ook. Mijn moeder wilde dat ik zo min mogelijk medicijnen slikte. Hoestdrankjes of pijnstillers waren ook allemaal niks in mijn moeders’ ogen. Die hielpen niet! Enige medicijn waar ze helemaal in geloofde was Vicks. Na een klein kuchje of een niespartij smeerde ze het liefst mijn hele lichaam in met Vicks. De rest van de medicijnen kon eigenlijk allemaal ophoepelen. Mijn moeder is nog van de oude stempel en gaf mij in mijn jeugd allerlei alternatieve medicijnen voor mijn kwaaltjes.
Als ziek kind is echt alles door mijn keel gegaan. Gekookte knoflookteentjes, pure honing, qronfel, shiba, elgatraan, gember, safrane, kruidnagel, louiza……kortom, de hele Marokkaanse kruidenkast van mijn moeder is ooit wel een keer door mijn lichaam gegaan.
De honing was voor mij een ramp. Het eten van pure honing is echt een vak op zich. Het is namelijk niet die zoete leuke commerciële honing uit de supermarkt, die ze vrolijk op de beschuitjes doen. Nee, het is hardcore donkerbruine zware pure Marokkaanse plattelandshoning met een hele sterke oersmaak. Het is zoet en ook weer niet. Het spul is dik en het kleeft. Ik kan het echt niet plaatsen. Het heeft een smaak waarvan je tandvlees van omhoog krult en je haren van overeind gaan staan. Het was alsof mijn moeder ter plekke wat bijen boven mijn mond handmatig uitkneep. Ik moest dan een hele eetlepel van dat vloeibare goud naar binnen werken. Echte honing is in mijn moeders’ ogen namelijk echt goud waard.
Griep was ook altijd een gezellige boel. Als ik met 41 graden koorts trippend op mijn bed lag, kreeg ik een soort ramboband, gemaakt van een hoofddoek, heel strak om mijn hoofd gebonden. Tussen de band en mijn voorhoofd zaten allemaal halve citroenen. Die zouden de hitte uit mijn hoofd wegzuigen. Ook kreeg ik ‘mgainza’ (Nederlandse vertaling heb ik niet) over mijn hoofd gegoten. Elgatraan, waarvan ik de Nederlandse vertaling tot op de dag van vandaag ook nog steeds niet weet, kreeg ik ook altijd rijkelijk over mij heen. Een zwarte vloeibare substantie met een hele sterke geur. Als je dat durft te snuiven, ben je in een klap een week wakker.
Mijn amandelen pakten mij als kind ook altijd lelijk. Een jaarlijks terugkerend ritueel. Ze werden helemaal dik en ik kon nauwelijks meer slikken of praten. Mijn moeder deed vervolgens gelijk een pannetje op het vuur en goot er olijfolie in. Ik keek met mijn opgeblazen amandelen naar dit alles en vroeg mezelf af wat ze met de verwarmde olijfolie ging doen. ‘Amandelen zijn inwendig, hoe kan je die insmeren?’, ging er door mijn verwarde hoofd heen.
Totdat ze ineens zei: ‘Doe je mond open!’
Ze had de warme olijfolie in een lepel gegoten en ik moest het letterlijk gaan drinken. Ik was niet zo’n moeilijk kind en deed normaal gesproken wat me opgedragen werd, maar sec warme olijfolie drinken, vond en vind ik nog steeds echt smerig. Ik kon die smaak absoluut niet plaatsen. Een soort warm smeermiddel gleed mijn lichaam in. Ik voelde het warme vloeisel letterlijk tot mijn darmen zakken. Zodra ik een beetje tegen begon te sputteren, zei mijn moeder gelijk: ‘Koul ou skout, haadshi gozond!’ Genoeg milliliters heb ik er uiteindelijk van gedronken.
Sowieso is volgens mijn moeder olijfolie het beste medicijn, dat er is. Voor ontstoken ogen, olijfolie! Een brandplekje, olijfolie. Liefdesverdriet, olijfolie. Van de trap naar beneden gedonderd, olijfolie. Je kunt het zo gek niet bedenken en olijfolie biedt soelaas.
Mijn moeder is het type van beter voorkomen dan genezen. Omdat mijn oudere broer in zijn kinderjaren licht astmatisch was en last had van bronchitis, moest koste wat het kost dat bij mij voorkomen worden. Dat resulteerde dat ik altijd heel veel kleren aan moest.
Een hemd, daarboven een ondershirt, een T-shirt en daarboven nog een blouse tot de bovenste knoop dichtgeknoopt. Heel af en toe daar nog boven een blazer en een dikke jas met capuchon. Een gigantisch lange sjaal maakte het plaatje compleet. Zo, bronchitis, astma of wat dan ook, als je een echte vent bent, kom je hier doorheen!
Ik ben mijn moeder zeer dankbaar voor al die moeite die ze voor mij heeft gedaan. Hamdoulilah ben ik gezond uit mijn jeugd gekomen. Vies of niet, blijkbaar hebben haar wondermedicijnen toch gewerkt. Echt, als je gaat kijken hoeveel moeite ze voor mij heeft gedaan, dat is met geen pen te beschrijven. Als ik weer aan mijn jeugd terugdenk, krijg ik spontaan trek in een heerlijk glas hete olijfolie met gekookte knoflookteentjes. Heerlijk! Mensen, respect voor onze moeders!
Na een doktersbezoek, heb ik eerlijk gezegd zelden een antibioticakuur gevolgd of wat dan ook. Mijn moeder wilde dat ik zo min mogelijk medicijnen slikte. Hoestdrankjes of pijnstillers waren ook allemaal niks in mijn moeders’ ogen. Die hielpen niet! Enige medicijn waar ze helemaal in geloofde was Vicks. Na een klein kuchje of een niespartij smeerde ze het liefst mijn hele lichaam in met Vicks. De rest van de medicijnen kon eigenlijk allemaal ophoepelen. Mijn moeder is nog van de oude stempel en gaf mij in mijn jeugd allerlei alternatieve medicijnen voor mijn kwaaltjes.
Als ziek kind is echt alles door mijn keel gegaan. Gekookte knoflookteentjes, pure honing, qronfel, shiba, elgatraan, gember, safrane, kruidnagel, louiza……kortom, de hele Marokkaanse kruidenkast van mijn moeder is ooit wel een keer door mijn lichaam gegaan.
De honing was voor mij een ramp. Het eten van pure honing is echt een vak op zich. Het is namelijk niet die zoete leuke commerciële honing uit de supermarkt, die ze vrolijk op de beschuitjes doen. Nee, het is hardcore donkerbruine zware pure Marokkaanse plattelandshoning met een hele sterke oersmaak. Het is zoet en ook weer niet. Het spul is dik en het kleeft. Ik kan het echt niet plaatsen. Het heeft een smaak waarvan je tandvlees van omhoog krult en je haren van overeind gaan staan. Het was alsof mijn moeder ter plekke wat bijen boven mijn mond handmatig uitkneep. Ik moest dan een hele eetlepel van dat vloeibare goud naar binnen werken. Echte honing is in mijn moeders’ ogen namelijk echt goud waard.
Griep was ook altijd een gezellige boel. Als ik met 41 graden koorts trippend op mijn bed lag, kreeg ik een soort ramboband, gemaakt van een hoofddoek, heel strak om mijn hoofd gebonden. Tussen de band en mijn voorhoofd zaten allemaal halve citroenen. Die zouden de hitte uit mijn hoofd wegzuigen. Ook kreeg ik ‘mgainza’ (Nederlandse vertaling heb ik niet) over mijn hoofd gegoten. Elgatraan, waarvan ik de Nederlandse vertaling tot op de dag van vandaag ook nog steeds niet weet, kreeg ik ook altijd rijkelijk over mij heen. Een zwarte vloeibare substantie met een hele sterke geur. Als je dat durft te snuiven, ben je in een klap een week wakker.
Mijn amandelen pakten mij als kind ook altijd lelijk. Een jaarlijks terugkerend ritueel. Ze werden helemaal dik en ik kon nauwelijks meer slikken of praten. Mijn moeder deed vervolgens gelijk een pannetje op het vuur en goot er olijfolie in. Ik keek met mijn opgeblazen amandelen naar dit alles en vroeg mezelf af wat ze met de verwarmde olijfolie ging doen. ‘Amandelen zijn inwendig, hoe kan je die insmeren?’, ging er door mijn verwarde hoofd heen.
Totdat ze ineens zei: ‘Doe je mond open!’
Ze had de warme olijfolie in een lepel gegoten en ik moest het letterlijk gaan drinken. Ik was niet zo’n moeilijk kind en deed normaal gesproken wat me opgedragen werd, maar sec warme olijfolie drinken, vond en vind ik nog steeds echt smerig. Ik kon die smaak absoluut niet plaatsen. Een soort warm smeermiddel gleed mijn lichaam in. Ik voelde het warme vloeisel letterlijk tot mijn darmen zakken. Zodra ik een beetje tegen begon te sputteren, zei mijn moeder gelijk: ‘Koul ou skout, haadshi gozond!’ Genoeg milliliters heb ik er uiteindelijk van gedronken.
Sowieso is volgens mijn moeder olijfolie het beste medicijn, dat er is. Voor ontstoken ogen, olijfolie! Een brandplekje, olijfolie. Liefdesverdriet, olijfolie. Van de trap naar beneden gedonderd, olijfolie. Je kunt het zo gek niet bedenken en olijfolie biedt soelaas.
Mijn moeder is het type van beter voorkomen dan genezen. Omdat mijn oudere broer in zijn kinderjaren licht astmatisch was en last had van bronchitis, moest koste wat het kost dat bij mij voorkomen worden. Dat resulteerde dat ik altijd heel veel kleren aan moest.
Een hemd, daarboven een ondershirt, een T-shirt en daarboven nog een blouse tot de bovenste knoop dichtgeknoopt. Heel af en toe daar nog boven een blazer en een dikke jas met capuchon. Een gigantisch lange sjaal maakte het plaatje compleet. Zo, bronchitis, astma of wat dan ook, als je een echte vent bent, kom je hier doorheen!
Ik ben mijn moeder zeer dankbaar voor al die moeite die ze voor mij heeft gedaan. Hamdoulilah ben ik gezond uit mijn jeugd gekomen. Vies of niet, blijkbaar hebben haar wondermedicijnen toch gewerkt. Echt, als je gaat kijken hoeveel moeite ze voor mij heeft gedaan, dat is met geen pen te beschrijven. Als ik weer aan mijn jeugd terugdenk, krijg ik spontaan trek in een heerlijk glas hete olijfolie met gekookte knoflookteentjes. Heerlijk! Mensen, respect voor onze moeders!