Een spoor van tranen

6 feb 2011
11.252
91
Een spoor van tranen
Het ontroerende verhaal van een jonge vrouw die in opstand komt tegen de sociale onderdrukking van vrouwen in Marokko
Saillo, Ouarda


vertaler: Katja Hunfeld
formaat: 13,5 x 21,5 met 8 pag z/wfoto's
omvang: 240 blz.
prijs: € 17,95
leverstatus: Leverbaar
ISBN: 9789058314932



Inhoud
Het aangrijpende vervolg op de internationale bestseller Dochter van Agadir
In Dochter van Agadir schreef Ouarda Saillo openhartig over de vaak schokkende sociale realiteit in Marokko waaraan zij persoonlijk werd onderworpen. Na de dood van haar moeder, die door haar vader werd vermoord, woonde ze met haar broertjes en zusjes bij familieleden die hen jarenlang mishandelden.

Een spoor van tranen is Ouarda’s relaas over de moeite die zij doet om te integreren in een nieuw thuisland - Duitsland -, over de bedreigingen aan haar adres, en over haar inzet voor het lot van vele kinderen en jonge vrouwen in Marokko. Ondanks alle tegenslagen, heeft ze geleerd om in opstand te komen: tegen de ouderwetse structuren in Marokko, het sociale systeem waarin vrouwen tweederangsburgers zijn, en tegen de weerstand in haar nieuwe thuisland. Het is het oprechte en ontroerende verhaal van een vrouw die de kracht heeft gevonden om te vechten voor zichzelf en voor andere vrouwen. Met zwart-witfoto's.

In de pers
De pers over Dochter van Agadir:
'Een boek dat je kippenvel bezorgt' Party

'Een hartverscheurend relaas' Contouren

Bibliografie
Dochter van Agadir (2004)

Biografie Saillo, Ouarda
Ouarda Saillo (1974) groeide op in Marokko. Naar aanleiding van haar eigen ervaringen heeft ze de hulporganisatie Tränenmond e.V. opgericht, die zich inzet voor het lot van kinderen en jonge vrouwen in Marokko. Ouarda Saillo woont met haar gezin in München, Duitsland. Eerder verscheen van haar bij Sirene Dochter van Agadir.
 
6 feb 2011
11.252
91
Leesfragment
Mijn vader stierf op 17 december 2001, 22 jaar nadat hij mijn moeder op het dak van ons huis in Agadir had vermoord. Hij stak haar neer, liet haar in het zand stikken en stak haar in brand. Hoe mijn vader stierf weet niemand. We weten alleen dat hij in Taroudant stierf, een pittoresk plaatsje aan de voet van de Anti-Atlas, en niet in Essaouira, aan de Atlantische Oceaan, waar hij zijn gevangenisstraf uitzat.
Ik was ver van hem vandaan toen hij stierf, heel erg ver. Ik was helemaal naar Europa gevlucht om wat mijn vader mij en mijn broer en zusjes had aangedaan. Mijn lijf had ik in veiligheid gebracht, maar mijn ziel was nog niet gered. Ik woonde al negen jaar in München. Ik was getrouwd geweest, gescheiden en ik had een kind. Ik was bijna 28 jaar en zat weer op school om kleuterjuf te worden. Het was, kortom, net of ik mijn donkere verleden achter me had gelaten. En toen ging de telefoon. Het was mijn zusje Asia, vanuit Marokko, met haar vertrouwde stem.
‘Ouarda? Ouarda, ga even zitten.’ Ik kreeg slappe knieën. ‘Moge Allah ons genadig zijn,’ zei Asia. Ik voelde mijn benen niet meer. Ik voelde helemaal niets meer, alleen maar pijn. Pijn die in mijn ingewanden woelde, pijn die mijn hart doorboorde, onverdraaglijke pijn.
Ik wist wat Asia ging zeggen, maar toen ze de woorden uitsprak ging ik onderuit. Ik trilde oncontroleerbaar met mijn hele lichaam.
‘Ouarda, onze vader …’ haar stem werd zacht, ‘… onze vader is dood.’
Wildvreemde mensen hezen me in een taxi naar huis, naar mijn man, naar mijn zoon. Ik hield van ze, maar ik kon even helemaal geen liefde voelen. Hoe kun je iets voelen als je jezelf niet meer voelt?
Ik wist dat dit moment mijn leven zou veranderen, net als toen het verbrande lijk van mijn moeder langs me werd gedragen en ik de hand van mijn zusje bijna fijnkneep, zo hard dat mijn botten er pijn van deden. De dood had me ingehaald, helemaal tot in Europa, en hij haalde alles overhoop: mijn zorgvuldig gekozen afstand, mijn gewaande veiligheid. Ik werd weer het kind dat ik was toen de dood mijn moeder stal. En het begon te zoemen in mijn hoofd, hetzelfde zoemen dat ik had gevoeld toen ik als kind met tranen in mijn ogen door Agadir zwierf. Maar dit keer bleven mijn ogen droog en het zoemen ging over in een dreunende stem waarvan mijn schedel bijna barstte: ‘Ga naar huis! Ga naar huis! Ga naar huis!’

Ik had geen keuze. Ik moest Duitsland verlaten. Ik moest mijn man en kind achterlaten en de dood van mijn vader met eigen ogen aanschouwen. Ik moest naar huis en het gevecht aangaan met de pijn en het verdriet op de plek waar ze het ergst waren. Ik moest afscheid nemen van het leven waarin ik me had verscholen. Pas daarna kon ik met een nieuw leven beginnen. Zonder aarzeling ging ik op weg.
 
16 dec 2011
1.193
16
khad het boek ook gelezen en egt waaaaar, hartverscheurend whollah, elke scene was wel met tranen bekan; na da boek bekeek ik de meiden in marokko anders dan normaal; ik had egt een krop in mijn keel op het einde, mhm egt de moeite waard om te lezen
 
5 feb 2011
8.897
38
khad het boek ook gelezen en egt waaaaar, hartverscheurend whollah, elke scene was wel met tranen bekan; na da boek bekeek ik de meiden in marokko anders dan normaal; ik had egt een krop in mijn keel op het einde, mhm egt de moeite waard om te lezen

hmm .. lijkt me interessant
 
Bovenaan