After rain comes sunshine

[lopititia]

Een dag voor vertrek


We laadde alle spullen in onze auto. Ik kon het nog steeds geloven dat vandaag me laatste dag is in Nederland. Ik was wel toe aan de zee , zon en strand. Nour had ik al die dagen vermeden. Ik kon nog steeds niet vergeten wat hij had gedaan. Hij probeerde van alles , maar ik had tijd nodig om het te vergeten. Na het inladen liep ik naar de tuin. Het was erg zonnig en Inaya zou over enkele minuten arriveren. We waren van plan om eens samen wat leuks te doen. Me kast was halfleeg en alle leuke kleding lagen al in de koffer. Dus ik had niet echt iets leuks om aan te doen. Dan maar een lange suède rok met een gele blouse. Het vloekte erg , want het was geen mooie combinatie, maar het interesseerde me vrij weinig wat mensen van me vonden. Ik was in die jaren erg veranderd. Echt opgegroeid tot een volwassen vrouw. Iedereen merkte het. De bel ging en ik wist dat het Inaya was. Zonder erbij na te denken opende ik de deur. Ik vergiste me. 'Oh sorry' zei ik en sloot weer de deur, maar hij hield zijn hand ervoor. 'Is er iemand thuis?' vroeg hij en ik schudde me hoofd en hij liep zonder pardon naar binnen. Wat een schoft. Hij checkte nog voor de zekerheid de keuken en het toilet wat ontzettend gênant was. En beviel me om samen naar de woonkamer te gaan. 'Narjis ik moet echt met je praten?' zei Imrane en ik knikte alleen maar en nam een grote afstand van hem. Hij zat aan de seddarri en ik op de bank. 'Vertel go ahead' zei ik en hij kuchte en vroeg me 'Wil je wel echt zo jong trouwen? ' vroeg hij en ik slikte de brok in me keel. Ik had daar nooit over nagedacht. Maar ik hield wel erg veel van Nour. Nog nooit had ik zo erg veel gehouden van een man. In zo'n korte periode. Dat komt zelden voor. 'Narjis ik vroeg je wat , ik heb dan ook graag dat je me vraag beantwoord !' ging hij tekeer. Ik schrok wel erg van hem. Ik had hem nog nooit zo boos gezien. Hij was altijd rustig. Er zat hem wat dwars. 'Is er een probleem hier?' vroeg Fatih die net binnen kwam met Nour , Eman en Inaya. 'Nee er is niks' zei ik en wou de woonkamer verlaten , maar Fatih trok me terug. 'Ik wil weten wat er is' Het was menens. Ik kon niet meer terug. 'Vraag het aan hem' Fatih schudde zijn hoofd. 'Het is al verdacht dat jullie twee hier alleen zijn, dus vertel me nu .. Kan me niets schelen of het van jou of hem komt, ik wil de waarheid horen' zei Nour die zijn armen over elkaar had. Hij was teleurgesteld in me. Imrane stond op en zei 'Het is niet haar schuld , dat ik haar leuk vind en a mattie geloof me .. Ze had niets verkeerds gedaan .. Ik wou alleen met haar praten meer niet' zei hij en stond op en keek ons beide aan. 'Daar is de deur' zei Nour en Eman leek heel deze gebeuren wel leuk te vinden. Hij zette een schuine glimlach en zette zijn wenkbrauwen op en neer. Ik walg van hem ! Hij is in die tijden echt niets veranderd. Nour liep op me af en hield mijn hand vast. 'Ik wil je niet meer in zijn buurt zien' zei hij en kuste me hand. Inaya trok me opeens mee. 'Wij hadden plannen' zei ze en trok me mee naar buiten. Eenmaal buiten vroeg ik der waar we heen zouden gaan. 'Ik moet jou veel vertellen !' zei ze enthousiast. Ik was erg benieuwd naar wat ze me te vertellen had. 'Ik heb contact met je broer Fatih' zei ze en ik zag de glinstering in haar ogen en begon hysterisch te gillen. 'Ik ben zo blij voor je en hebben jullie al wat of is het nog niet duidelijk?' vroeg ik der en ze keek om zich heen en beviel me om niet zo hard te praten. Gelijk had ze.

Anonieme bericht naar iedereen: Inaya & Fatih? Hmm dat zou nog eens leuk worden als Nour erachter kwam X Onbekend.

Me telefoon ging. 'Kom nu naar huis !' beval Fatih me. Ik begreep hem niet helemaal. Inaya vroeg wat er was , maar ik gebaarde dat ik het zo zou vertellen. 'We moeten nu naar huis' zei ik en zonder dat ze wat zei keerde we om en liepen terug naar huis. Wat zou er zijn. Ik maakte me reuze zorgen.

 

[lopititia]

Eenmaal thuis haastte we ons naar de woonkamer. Fatih zat samen met Nour achter de laptop. Ze leken niet echt blij , want toen we binnenkwamen keken ze ons aan met een blik dat al aangaf dat we diep in de nesten zaten. 'Narjis ... Inaya' begon Fatih en stond op. 'Ja?' zeiden we beide en Inaya begon te trillen. Alsof ze wist wat er aan de hand was. Nour zat er maar bij en gunde me geen blik. Wat had ik nou weer gedaan? 'Als jullie buiten zijn hé, waar praten jullie meestal over?'vroeg hij rustig. Ik had eerder gehoopt dat hij zou gaan schreeuwen. Fatih was altijd al een agressief persoon. Het was wel knap van hem dat hij kalm bleef. Hij draaide de laptop om en ik hield mijn handen voor mijn mond en Inaya begon te flippen. 'Welke schoft heeft dit op z'n geweten !' ging ze tekeer. Inaya en Fatih liepen van ons vandaan. 'Wacht jullie gaan nergens naar toe , Inaya blijft hier' zei Nour , maar Inaya smeekte hem en zei dat er niets ging gebeuren. 'Je gaat nergens heen met hem' bleef Nour maar zeggen op en toon dat aangaf dat hij niet erg blij was, en ze ogen spuwde vuur. 'Jij spreekt ook af met me zusje !!!' zei Fatih en ze begonnen ruzie te maken. Ik vluchtte naar mijn kamer. Enige wat ik hoorde is dat de deur keihard dicht werd gesmeten. 'Ik wil jou niet in de buurt hebben van zijn zusje' hoorde ik Fatih schreeuwen. Het was opeens erg stil. Hoe kan alles nou weer misgaan? Net nu het goed ging , moet het wel weer fout gaan, Ik had ook nooit geluk in me leven. Ik besloot die Pagina op de zoeken op Facebook. Marokkanen & Laatste Roddels. Mijn adem stokte toen ik foto zag van Fatih & Inaya kussend. De tekst dat erbij stond was afschuwelijk.
Lieve lezers,

Zoals jullie kunnen zien heb ik weer een nieuwtje voor jullie. De beruchte Fatih met het schijnheilige Inaya..

Citaat:

Leuk he? Tongen met de zusje van je 'zogenaamde' zwager. Nou laten we eens praten over verleden van Inaya.. Als daar over begin dan zijn we morgen nog niet klaar. Je ziet het goed ze lebbert graag met mannen. En wat kan ze goed dansen. Ze is zo **** als een tijger...Grrr

Verder kon ik het niet lezen. Het was verschrikkelijk. Ik kan me wel voorstellen dat Nour en Fatih zo boos zijn en dat was nog niet alles. Ze hadden foto geplaatst van Nour en mij bij de Plaat. ik dacht dat we die dag alleen waren. Schijn bedriegt. We worden in de gaten gehouden. Ik moest alert zijn en achterhalen wie die persoon was achter dit afschuwelijk gebeuren.

 

[lopititia]

Nederland / Rotterdam


Snel rende we heen en weer om te kijken of we niks vergaten. Het was een dag vol stress en spanning, want vandaag zouden we vertrekken naar Marokko. Ik had er niet veel zin in. Ik zou Nour aankomende dagen zien, en het ergste ook Eman. Zou het nog ooit goed komen tussen mij en Nour. Ik vroeg me af hoe het ging met Inaya. Hoop dat ze niet te hard is toegetakeld door Nour. Alles was compleet en mijn vader sloot de deur. Iedereen was al ingestapt. Het was niet echt een zonnige dag. Ik opende de raam en mijn kant en keek wat om me heen. Ik zag in de verte een gedaante onze kant oplopen. Van ver leek hij haast een ander persoon , maar naarmate hij wat dichter kwam en hoe meer ik hen herkende. Hij was echt veranderd. Anouar ! Wat deed hij hier. Hij groette mijn broers en keek me haast een keer aan. 'Fijne reis' zei hij en liep weer weg. Ik kreeg een raar gevoel van binnen. Krenkende gevoelens. Hij was een goede vriend, en me ex. Zou hij het weten over mij en Nour? Nu pas besefte ik dat ik hem miste. Narjis schud dat weg ! Je hebt Nour nu. Mijn toekomstige die me negeert. Ik weet niet eens of hij alles nog door wilt zetten. 'Bismillah' zei mijn vader en startte de auto. Ik bleef met mijn aandacht op de weg en dacht na over vroeger. Hoe alles in een keer kon veranderen. Alsof je elke jaar in een andere dimensie valt. Zo voelde het. We waren aangekomen België...Me vader reed extra hard , omdat wij namelijk snel de boot moesten halen. Ik deed oordoppen in mijn oor en sloot mijn ogen.

Frankrijk/ Parijs

Ik werd wakker geschud. 'Hmm laat me slapen' kreunde ik, maar diegene gaf niet op en spetterde water op me. 'Hou op !' zei ik en wreef over mijn ogen. Waar was ik? Vroeg ik mezelf af. 'Kom je opfrissen , je ziet eruit als een zombie ' zei Inaya en trok me mee naar de toiletten. Die een aantal km van ons vandaan was. Onderweg naar de toiletten. Zag ik Nour samen met mijn broers op een bankje zitten. Hij bleef me aankijken en gaf me een gebroken lach. Eman zag het en knipoogde naar ons. Eman leek het erg leuk te vinden , dat Nour me negeerde. Aangekomen in de toiletten waste ik me gezicht. Inaya bewerkte haar make-up. 'Trek je niets van aan, Eman is altijd al zo geweest en Nour draait wel bij' zei ze , eerst zien dan geloven. Na het opfrissen , zouden we gaan eten in een restaurant dat wat verder op zat. 'Nemen jullie alvast plaat wij bestellen wel. Het was een restaurant gevestigd in Frankrijk(Parijs). Het was zo groot en mooi , dat ik het kon voorstellen , dat we er daadwerkelijk gingen eten. Er waren 2 jonge mannen die een drankje in hun handen hadden. Ze namen opeens plaatst naast ons. 'Mogen we hier plaatst nemen?' vroegen ze in gebroken Engels. Inaya lachte hun uit en hun leken het ook grappig te vinden. Ik bleef om me heen kijken of Eman , Nour of Fatih in de buurt waren. 'Zijn jullie nog vrijgezel dames?' vroeg een van de mannen. Alsjeblieft kom snel ! Dacht ik bij mezelf. De mannen werden omhoog getrokken door Nour en Eman. 'Oprotten nu !' zei Nour duwde ze weg, alsof ze een stuk vuil waren. Hij kwam naast me zitten en wreef over mijn handen. 'Gaat het nog?' vroeg hij opeens poeslief. Ik vond nog steeds niet leuk dat hij me negeerde. Ik negeerde hem en draaide me hoofd om. 'Je kan me niet blijven negeren' smeekte hij me. 'Pardon , jij was diegene die me negeerde niet ik . Ik had je aantal keren gebeld. Maar je nam niet moeite om op te nemen en drukte me weg' Mijn eetlust was meteen weg en ik stond op en liep naar buiten. Het was al donker. Er waren veel Marokkanen die op de grond sliepen. Je had ook meiden die aandacht zochten van voorbij rijdende auto's. Ik had het erg koud, ik had een dunne lange jurkje aan. 'Heb je het koud?' vroeg een jongen. Ik gaf geen aandacht aan hem en hij nam plaatst naast me. 'Gaat het wel met je , je kijkt zo sip' Hij sprak ook Nederlands. 'Als mijn verloofde jou hier , ziet maakt hij je af' Hij verroerde geen vin en bleef zitten. 'Ik doe je niks , ik praat enkel met u' zei hij beleefd. Hij stak zijn hand uit. Ik keek hem nog steeds niet aan. 'Ayman aangenaam' zei hij en stond op en liep van me vandaan. Fatih kwam op me aflopen. Hij had zakje in z'n hand. 'Ik heb eten voor je ' zei hij en gaf me het zakje en vroeg wat er was. 'Niks hoor' zei ik en hij pakte zijn jasje en deed om me heen. 'Slaap lekker' zei hij en liep van me vandaan. De maan zat aan de horizon. Het was prachtig. We zaten in het hartje van Frankrijk. We moesten nog aantal kilometers.
Citaat:

 

[lopititia]

We reden door tot Spanje en je voelde de hitte al aankomen. Ik keek naar achter en zag Nour achter ons aanrijden. Hij zag me en bleef me even aankijken en concentreerde zich daarna op de weg. Het uitzicht was prachtig en ik besloot maar om het te filmen. Even later zagen we Nour stoppen, omdat Eman hem zou overnemen en daarna reden we weg. Ze hadden over en plek, waar we moesten stoppen. Het heet Val de penas. Een plek waar je lekker eten kon krijgen en ze zeiden dat ze er ook een moskee hadden. Een ideale plek dus. Hij sms'te me ook. Ik sms'te hem terug. Als we daar aankwamen zouden we het uitpraten. Dit kon niet zo langer.
We waren er aangekomen. Het was al donker en je zag de lichten van Arabische letters al van ver schijnen. Al-9aima stond erop.
Citaat:

We parkeerde en letterlijk al die mannen zowel jong als oud keek ons aan. Alsof ze nooit mensen hadden gezien. Nour parkeerde pal naast ons. Hij bleef voor ons busje wachten , tot we zouden uitstappen. Ik stapte moeizaam uit. Van te lang zitten word je echt duizelig en moe. Je rook de geur van het nacht en sigaretten die oude mannen rookte. Hij hield mijn arm vast en hielp me eruit komen. Meteen kregen we vieze blikken van paar mannen die ons observeerde. We hadden besproken dat de eerste helft eerst gaat eten en de andere op de auto's gaan letten. Nour wou perse dat ik eerst kwam eten. Ik vond het goed en samen liepen we naar binnen. Ik liep eerst naar de toiletten om me op te frissen. Eman was zo slaperig dat hij ook de Damestoiletten inkwam. Een paar meiden begonnen te schreeuwen en duwde hem weg. Ik kon mijn lach niet inhouden en raakte aan de praat met een Belgische Dame. 'Ik ga maar weer eens' zei ik tegen haar en nam afscheid van haar en wist niet waar ik naar toe moest. Ik zag een bekende gezicht. Oh nee. Ik verstopte mijn hoofd snel ,maar hij wist dat ik het was. 'Hey onbekende meid' zei hij en ik antwoordde er niet op en bleef naar beneden kijken. Het was Ayman. Hij had een baard en jellaba aan. Dat hij zich niet schaamde om een meid zo aan te spreken. 'Waar blijft Narjis?' hoorde ik Nour zeggen en Ayman nam snel de benen en liep de eetzaal in. Nour kwam op me aflopen. 'Ben je klaar schat?' vroeg hij en ik knikte. Nour en ik namen een plaats helemaal achteraan , zodat we alles konden uitpraten. 'Hoe zit het nu schat?' Hij hield mijn hand vast en wreef eraan. Er waren niet veel mensen aanwezig, het was ook echt nacht. 'Ik weet het niet meer?' zei ik en hij verslikte zich bijna in zijn eten. 'Dus je wilt niet meer verder?' zei hij en legde zijn vork neer en liet mijn hand los. 'Nee dat zei ik niet' Hij haalde opgelucht adem en nam me hand weer vast. We waren klaar met eten en Inaya en ik , Nour en Eman moesten letten op de auto. Nour en ik liepen even van hun vandaan en hij hield mijn hand stevig vast en kuste me op mijn wangen en ging zo naar me lippen. Een gevoel van tinteling ging er door me heen en me hart klopte harder dan normaal. Hij nam plaats op een rand van stenen en legde me op zijn schoot. Hij streelde me lichaam en zei: 'Ik verlang naar je' Hij hield me stevig vast aan mijn middel. 'Nour we kunnen nog niet...' zei ik stotterend , want hij begon me aan te raken op gevoelige plekken. 'Ik weet dat ik moet wachten , maar begrijp mij dan Narjis, ik ben een man ik heb ook behoeftens' zei hij wat licht geïrriteerd. Hij kan de pot op met zijn behoeftens. Ik stond op , maar hij liet zich niet kennen en trok me terug. We zagen mijn vader al van verte aankomen en hij duwde me nu wel weg van zijn schoot. Inaya en Eman schoten in de lach. Iedereen was uitgegeten en we zouden een stukje doorrijden en dan weer stoppen om te gaan slapen. Nour vroeg me vader of ik niet in zijn auto mocht. Ik vond te gek voor woorden en wou reactie wel zien van me vader. Gek genoeg vond hij het goed. Hij gaf Nour mijn paspoort en alle benodigde spullen en ik stapte naast hem in met Inaya achter ons. 'Dit is veel gezelliger dan met 2 jongens in de auto' zei ze enthousiast en heel de rit hadden we alleen maar gelachen. Totdat we mijn vaders busje kwijt raakte. We waren verdwaald in stad Malaga. We stopte bij een dichts bijzijnde benzine pomp. Nour liep heen en weer. 'Sorry ' zei hij en nam me in zijn armen. Ik was bang dat ik ze nooit meer zou zien. Inaya wreef over mijn rug. 'Maak je gen zorgen schat , we zijn vaker alleen naar Marokko gereden' Dat stelde mij niet gerust. Inaya dwong me om niet te huilen. Nour nam me stevig in zijn armen. 'Het komt god incha'Allah' zei hij en nadat hij navigatie had ingesteld reden we verder. Me vader had de boot al genomen en wij bleven wachten in Algaciras op onze boot. Nour was de tickets aan het regelen. Ik was al wat kalmer en niet meer bang.
Citaat:

 

[lopititia]

De hittegolf vloog over ons heen. Ik had het ontzettend warm. Nour bleef erg lang weg en Inaya en ik waren gekookt door de zon. In Frankrijk was het juist koud en regende het, maar hier het leek net alsof je in oven zat. Nour kwam chagrijnig terug en opende de deur van zijn auto en smeet hem dicht. 'Wat er lief?' vroeg ik en hij nam plaatst naast me op de bankje. 'Die shmetta's zeiden dat we 5 uur lang moeten wachten op de boot. Dat is toch niet normaal?' Inaya hield haar hand voor haar mond. Ze probeerde niet te lachen. Eerlijk gezegd , het zag er grappig uit. Als Nour boos was. Ik wreef over zijn armen , die nu erg warm zijn. 'Komt goed lieverd' We kregen een belletje vanuit Marokko. De verbinding was erg slecht. Je hoorde ze niet goed. Even later kregen we Sms binnen, waar we precies zijn. Ik sms'te ze dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Binnen paar uurtjes zijn we in Marokko In Shaa Allah.
Luide toeters en geruzie. Dat is altijd normaal als je de Boot in wou stappen. Mensen toeteren en mopperen naar elkaar, omdat ze als eerste de Boot in wilde. Deze Boot ging naar Tanger. We moesten in Alhoceima zijn , maar dat zou wel goed komen. Nour had er een huis. We parkeerde onze auto met behulp van een man die ons wees hoe we moesten parkeren. 'Ik irriteer me nu al aan hem' zei Nour en we moesten lachen. Uiteindelijk stapte Inaya & ik uit de auto. We konden het niet meer uithouden door de Hitte. Het was erg warm en afgesloten hier. We moesten nog op Nour wachten. Piep ! Een auto toeterde keihard voor ons. 'Ga aan de kant' schreeuwde de man , zonder naar ons te kijken. Ik herkende hem. Die baard ! Ayman ! Ik schudde het allemaal weg , toen Nour onze richting opkwam. Hij hield zijn ellebogen omhoog zodat we onze armen erom konden slaan. Zo raakte we elkaar niet kwijt. We liepen veel trappen op. Na een paar trappen , was ik helemaal uitgeput. 'Nog even volhouden schat ' zei Nour , maar ik kon het niet en zakte neer. De mensen achter ons hadden haast en trapte zo op me. En zo ontstond er ruzie. 'Rustig allemaal' hoorde we van achter. Hij kwam vanuit de menigte. Ayman ! 'Schaam jullie nooit , om zo te trappen op deze jongedame' zei hij en de mensen interesseerde het niet en bleven zich maar haasten. 'Shoukran Broeder' zei Nour gaf hem een hand. Kennen ze elkaar? Het kan niet erger worden. Nour tilde me op en ik sloot even mijn ogen.

Inaya & Fatih
'Als we gezien worden dan zijn we nog lang niet jarig' zei Inaya die samen met Fatih in een leeg kamertje zat. Het was een kamer voor onbevoegden. Het had een slot en alles wat je maar kon wensen. Een bed , badkamer en televisie. Wat een luxe zou je zeggen. 'Straks zal Nour zich afvragen waar we zijn?' Panikeerde Inaya , Fatih stelde haar gerust en samen genoten ze van dit moment. Het duivel had de macht over hun twee. De duivel lachte hun uit.. Inaya stond slaperig op en bekeek haar zelf. Ze was poedelnaakt en had haast geen stof om haar heen. Fatih daarin tegen , die zijn armen om haar had gewikkeld. Ze schudde voorzichtig wakker en zette de laken om haar heen. Wat heb ik gedaan Ya rabi? Dacht ze bij haar zelf. Ze had een grote fout gemaakt. Ach ze zou zichzelf niet verwijten. De verleiding was te groot.

Nour & Narjis
Ik keek naar me prinsesje. Ze lag er zo vredig bij te slapen. Ik wreef over haar mooie egale gladde gezichtje. Ze opende langzaam haar ogen en knipperde wat en schrok wakker. 'Waar is de rest?' zei ze en keek om zich heen. 'Waar ben ik?' De mensen die naast ons zaten keek ons raar aan en stond op en nam een ander plek. 'Schat we zijn nu in de Boot , over enkele minuten zijn we in Tanger' zei ik en ze zuchtte en liep naar de toiletten. Ik keek om me heen en zocht waar Inaya of Fatih zou zijn? Ze waren nergens te bekennen. Ik stond op en klopte op Damestoilet. 'Narjis ben je daar?' Ze knikte. 'Ik ben even Inaya en Fatih gaan zoeken, jij red je wel he?' Ze knikte nogmaals en ik ging door heel de Boot. Ik kon ze niet vinden. Alsof ze van de Boot zijn afgesprongen. Ik voelde woede in me opborrelen. Als ik ze in me handen krijg. Dan zijn ze nog lang niet jarig !

 

[lopititia]

Er klonken al wat gebrabbel van de luid speakers. Enige wat ik kon verstaan , is dat we over enkele minuten zijn aangekomen in Tanger. Nour lag met zijn hoofd op mijn schoot te slapen. Iedereen stond op en begon als wilde dieren naar de trappenhuis te lopen. Nour schrok zichzelf wakker. Ik lachte hem uit. Hij pakte me nek vast en deed alsof hij me ging wurgen. 'Zijn Inaya & Fatih er nog steeds niet?' vroeg hij en ik vroeg me ook af waar ze waren. Heel de rit hadden we geen oog van hun vernomen. Samen hand in hand liepen we richting de trappenhuis , dat naar beneden ging. Toen we de trappen af hadden gelopen. Zagen we Inaya en Fatih in de verte. Nour versnelde zijn stappen en probeerde ze in te halen. Hij wou Fatih en mep geven. Alleen Ik hield hem net tegen. Inaya zag er bleek uit. Het leek net alsof ze ziek was. Ik wreef over haar en rug en vroeg aan haar of het wel ging. 'Nee ' zei ze en probeerde niet in huilen uit te barsten. Ik vroeg me af wat er gebeurd was in die tijd dat ze er niet waren. Nour was al opgehelderd. Fatih stapte in zijn auto. Hij was ook niet bepaald blij. Je kon het van zijn gezicht aflezen. Nour , Inaya en ik stapte in de auto. We wachtte tot de luik open zou gaan. Dat duurde best lang. Mensen begonnen keihard te toeteren. Ik had gevoel dat die werkers ze Jnoen wouden doen. Ze lieten ze extra lang wachten. Ik had apart gevoel van binnen. Had ik iedere jaar als ik op vakantie ging. De kriebels in me buik door de warmte. De luik ging open en je zag het licht al schemeren vanaf hier. Ik opende mijn raam. Ik wou voor even de geur van Marokko in me op snuiven. We reden de Boot uit. Het was erg warm en de zon scheen erg fel. Je zag mensen bedelen. Mannen die flyers verkochten. Echt typisch Marokko. Er kwam een bedelaar voor mijn raam. Nour was even weg om de douane te betalen. Om ons meteen door te laten gaan. Mensen hier in Marokko dachten alleen maar aan een ding, en dat is geld. Ik begon bang te worden van die jongen. Zijn gezicht zat onder de blauwe plekken. Inaya zat te slapen , ik moest het allemaal zelf handelen. 'Sorry maar ik kan je niet helpen' Ik zag Nour van verte aankomen. Hij liep op de jongen af en jaagde hem weg. Hij stapte naast me in. 'Je kon hem wel beetje geld geven' zei ik en hij wuifde met zijn hand dat het zo wel goed was. We reden door een plek waar ik nooit was gekomen. Er waren alleen maar bergen en de kans dat je ongeluk zou maken was groot. Je had geen reling aan de kant. Je kon zo van de berg afvallen. Het liet Nour erg koud , hij gaf gewoon volle gas. De angst in me lichaam was groot. 'Kan je wat zachter rijden?' Hij schudde zijn hoofd en zei dat hij wel wist waar hij mee bezig was. We zagen al wat gebouwen tevoorschijn komen. Dat betekende dat we in Tanger waren.

Citaat:

Ik was hier nooit geweest , het was anders dan Alhoceima. De mensen leken hier wel modern. Gebouwen waren zo groot. Meiden liepen in verwesterde kleding. Stelletjes liepen hand in hand. Het leek erg normaal hier. Nour hield me hand vast en wreef eraan. 'We zijn er bijna schat' Ik keek hem aan en verdronk in zijn ogen. Hij had mooie grote ogen. Het was gewoon bruin. Hij had iets wat andere mannen niet hadden. Nour verminderde zijn tempo en parkeerde tegenover een garage waar mannen zaten de werken. De mannen keken ons hele tijd aan. Nour stapte uit en liep op hun af en groette hun. Inaya en ik moesten voor de auto wachten. Ik zag wat vrouwen via de raam kijken en met elkaar smoezen. Enige wat ik eruit kon halen is 'Shab Hollanda' Dat konden uit onze kenteken zien. Nour kwam later terug en probeerde zijn huis te openen. Hij had een eigen huis met 3 verdiepingen die hij zelf had laten ombouwen. De deur ging moeilijk open. Ik had de lef. 'Laat mij maar' zei ik en duwde met alle kracht de deur. Hij ging open. Nour voelde zich vernederend. We liepen trappen op. Het waren letterlijk 100 treden. Ik was erg uitgeput en de kleren plakte aan mijn lijf. Nour deed zijn slaapkamer open. 'Leg je spullen hier' Ik schudde mijn hoofd. 'Als je denkt dat ik met je ga slapen voor het huwelijk dan heb je het mis' .... 'Dan niet ' reageerde hij kortaf. Waarom deed hij opeens zo. Dit is echt niets voor hem. Inaya had in de tussentijd allang al gedoucht en omgekleed, wat knap van haar was. Ze wees me een andere kamer aan met een ingebouwde douche en bad. Ik was al helemaal weg van de kleuren. Lichtblauw met wit. Ik legde eerst al mijn spullen in de kast. En liep de douche in.

Er klopte iemand op me deur. Inaya kon het niet zijn , zij was bij haar buurmeisje en Fatih was doorgereden naar Alhoceima. Hij kon niet blijven met Nour. Eerst opende ik de raam. Ik zag dat de werkers van garage gestopt waren met werken en me letterlijk aangaapte. 'Al hmar ga door met je werk' zei een man die wat ouder was. Ik moest echt lachen. Vakantie begon al leuk. Nour kwam opeens binnen. Ik draaide me om en had geen behoefte om met hem te praten noch aan te kijken. Hij nam plaatst op het bed. Hij wou me hand vastpakken , maar ik trok het terug. 'Het spijt me heel erg Narjis , Ik had niet zo tegen je mogen doen' Alsnog zei ik niets en reageerde er niet op. Je hoorde de Adaan al. Ik stond op en begon met het gebed. 'Allah ie Kbal' zei hij zacht en smeet de deur dicht , waardoor ik lichtjes schrok en uit me concentratie viel. Na het bidden hoorde ik opeens dat niemand thuis was. Ik bekeek alle kamers en verdiepingen , maar niemand was er. Het was al bijna Maghreb. Ik liep naar de Sda7. Sda7 was erg groot en had lage muur ,waardoor iedereen naar je kon gluren. Ik zag meeste mensen al naar me kijken. Het deed me niets , ze mochten naar me kijken. De werkers keken me weer aan. 'Hey schat' zei een van hun. Ik negeerde ze en keek opzij , naar een grote huis. Groter dan die van Nour. Ik wist niet wat er met me was , ik bleef er maar naar kijken. Totdat ik een persoon via raam zag kijken. Ik keek meteen weg. Ik zag al dat veel mannen zich aan de hoek voor ons huis mengde en naar boven keken. Ik zuchtte. Illegalen ! Willen alleen papieren.

 

[lopititia]

Ik voelde 2 handen voor mijn ogen. Ik dacht eerst dat het Nour was, maar het bleek Inaya te zijn. 'Wat je doe je hier zo alleen?' Ik zat te denken aan Nour. Ik voelde me schuldig tegenover hem. Hij probeerde zijn excuses aan te bieden , maar ik negeerde hem gewoon. Spijt komt altijd achteraf Waarom bleef hij zolang weg , zou het door mij komen? 'Ga je letterlijk heel je vakantie thuisblijven ' vroeg ze aan me. Ik knikte Ja met mijn hoofd. 'Je bent op je achterhoofd gevallen , je gaat samen met mij genieten van heel deze vakantie. De wind van de nacht blies over ons heen. We werden begluurd van alle kanten. De maan scheen aan de horizon. Ik was ver weg van gedachte en vergat dat Inaya voor me stond. Ze trok me mee naar beneden en duwde mij mijn kamer in. 'Je gaat daar niet weg , tot je je hebt aangekleed' Gekke Inaya , zij was dit gewend. Ik mocht vroeger nooit zo laat thuis blijven. Dat is namelijk verschil tussen mij en haar ouders. Ieder wordt op verschillende wijze opgevoed. Ik in dat geval , was best wel streng opgevoed. Ik had er verder geen problemen mee, ik vond het allemaal prima. Ik had me netjes aangekleed in een lange dunne maxi-jurk , met een bijpassende hoofddoek en namelijk een blazertje. Het zal wel buiten fris zijn. Ik knoopte als laatst mijn hoofddoek goed en klaar was ik. Inaya klapte op haar handen. 'He he je bent nog erger dan mij , ik krijg nu al medelijden met Nour later..' Ik klapte haar op haar achterhoofd. Omarmd liepen we de deur uit. De fout begon al toen we net deur uitliepen. De werkers sloten hun garage en een van hun liep ons achterna. We versnelde onze passen , maar hij bleef maar achter ons aanlopen. Ik kookte letterlijk van binnen. Inaya zei dat ik ze moest negeren. Deze man ging letterlijk te ver. Ik draaide me naar hem om en wou net uitbarsten. 'Laat hem gewoon, hij is het niet waard' Hij deed haar na , maar dan op een scheve manier. 'Wat laat haar giewoon' We barsten in het lachen uit. We konden echt niet meer. Ik kreeg pijn in me buik door het lachen. Inaya daarin tegen hield grip aan de muur. Hij voelde zich beledigd en is meteen terug gegaan naar zijn collega's. We zouden eerst ergens gaan eten en dan richting boulevard gaan. Aangekomen in het restaurant bestelde we. Het was er erg leeg , op een meisje na. Het leek erop dat ze op iemand wachtte. 'Zoek alvast een plekje' zei Inaya die alvast betaalde. Ik nam plaatst precies achter haar. Ze had erg mooi lang haar tot aan haar kont. Inaya zag dat ik naar het meisje keek. Ze keek haar aan en ze keek me opeens heel raar aan. Ze deed opeens heel raar. 'Laten we ergens anders eten' stelde Inaya me voor. Waar sloeg dat nou weer op , ze had toch al betaald. 'Ben je gek ofso? Je hebt al betaald en al , ga zitten ga' Ze begon te shaken en nam plaatst op haar plek. Ik hoorde geluiden vanuit het toilet. Er kwam iemand uit. Mijn hart brak in duizend stukken , toen ik zag wie het was. Hij nam plaatst tegenover het meisje en kuste haar handen. Ik stond op en hij merkte me op en zijn ogen werden groter. Hij liep op me af , maar ik rende het restaurant uit en moest even op adem komen. Alles is in een klap verpest. Ik had gewoon geen geluk in mijn leven. Dit moest me weer telkens overkomen. Na alles wat we samen hadden meegemaakt. Hij deed zijn hand op mijn schouder , maar ik sloeg die weg. 'Rot op klootzak ! ' schreeuwde ik naar hem en tranen stroomde al over mijn wangen. Hij probeerde van alles , maar ik schold hem volop uit. Ik was mezelf niet. Ik was gebroken van binnen. Zelfde gevoel als die ik had toen Eman me vertelde dat ik een spelletje voor hem was. Hij gaf het op en het meisje liep op me af. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ze heel lief. Zij wist misschien ook niks. Dat Nour ons beide bedroog. Je zou niet kunnen weten , met hoeveel meiden hij ging. Ik vertelde haar alles , van dat hij nu me ex-verloofde is. Ze liep op hem af en gaf hem keiharde klap op zijn wang. Die verdiende hij ! Klootzak. Ik walgde van hem ! Hoe kon hij me dit aan doen? Had hij geen hart. Ik kon de weg hier niet. Inaya wou nog niet naar huis , ze liet me gewoon in de steek. Het zit blijkbaar in de familie. Dat verwachtte ik niet van haar. Vanaf dag een stond we altijd voor elkaar klaar. Steunde elkaar door dik en dun.. En nu? Stak ze letterlijk een mes in me rug. Opgelucht zag ik Nours huis vanaf de verte. Ik was te zwak , om er naar toe te lopen. Zoals ik al zei ik was gebroken van binnen en buiten door die klootzak. Ik nam plaatst voor dat grote huis. Ze hadden een trap voor hun deur. Ik belde Fatih op. Hij ging gelukkig over. Ik moest proberen niet in huilen uit te barsten, ze mochten nog niet weten van deze situatie. Ik zou het hun beter face to face vertellen. 'Fatih?' zei ik zacht , toen ik hoorde dat er opgenomen werd. 'Narjis? Het spijt me heel erg dat ik je daar achterliet... Ik kon daar niet blijven met hem , Nour en ik kunnen niet goed overeen' Toen ik de naam Nour hoorde barstte ik in tranen uit. Hij hoorde me snikken. 'Hoe groot de afstand ook is , ik kom nu naar je toe...Pak je spullen alvast in' De verbinding werd verbroken. Rot centrale van Marokko. Altijd slechte verbinding. Ik was wel opgelucht dat Fatih me hier zou weghalen. No way ! Dat ik hier nog ga blijven. Ze hadden me beide verraden. Ik ben een geliefde en een beste vriendin kwijt. Ik voelde een hand op mijn schouder rusten. Ik schrok er eerst van. Maar toen ik zag wie het was ik erg verrast om hem weer te zien. Hij kwam naast me zitten en hield me hand stevig vast. Subhana' Allah wat is de wereld toch klein.

 

[lopititia]

Ik bleef maar verder huilen , ik kon het allemaal niet meer aan. Het werd me allemaal teveel. Hij nam me stevig in mijn armen en kuste me steeds. 'Het komt wel goed schat , ik ben bij je en ik zal je nooit meer laten gaan' Ik kon het niet meer. Ik duwde hem zachtjes en vroeg hem mij alleen te laten. Hij trok me terug. 'Ik heb je al beloofd, dat ik je nooit meer laat gaan !' Waren zijn worden. Op dit moment kon ik niemand meer geloven. Ik was weer naïef om Nour te geloven en vertrouwen in alles. Ik schonk hem mijn hart , maar hij gaf het terug met scheuren erin. Een ieder ander meid zou zichzelf van kant maken , maar ik bleef sterk. Ik vertrouwde op Allah Subhana Wa Tahala. Ik bleef maar denken aan die Dua. Ik vroeg Allah hulp om me in deze moeilijke periode bij te staan. 'Praat tegen me' Maar ik had geen woorden meer uit te wisselen. 'Overal waar je gaat , ga ik met je mee' Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. 'Zo mag ik het zien' lachte hij zijn tanden bloot.

Van de verte zat Nour hun te bespieden. Nour had nooit gedacht dat ze zo snel terug zou gaan naar hem. Hij was dom, dat hij haar had bedrogen en laten gaan. Hij was niet alleen haar kwijt , maar ook een deel van zichzelf. Hij kon niet meer in haar buurt komen. Als de nieuws zou vallen voor beide ouders , zouden ze hem wat aandoen. Ze vonden Narjis altijd een goede en geschikte vrouw om mee te trouwen. Hij kon zichzelf wel wat aandoen. 'Heej kanjer' zei een meid dat net langs kwam. Hij had geen oog meer voor meiden. Hij had grote fout gemaakt en zal het binnenkort gaan malen. Hij liet een diamant vallen , terwijl hij bezig was met oprapen van stenen.

'Fatih kan ieder moment komen' zei ik tegen hem. Hij begreep het. Hij stond op en zei dat hij over enkele dagen naar Alhoceima komt, samen met zijn moeder. 'Ik ga nu even naar vriend van me Take care lieverd' En hij kuste me op mijn voorhoofd. Ik zag Inaya slungelend van de verte aankomen. Ik herkende haar vanuit de kleren die ze aanhad. Ook al had ze me keihard laten vallen. Ik hielp haar overeind toen ze eenmaal op de grond viel. 'Wat is er gebeurd?' Ze reageerde er niet op. Dat is nou nadeel aan laat in avond nog buiten rond lopen. Nu begrijp ik waarom me ouders het me verbieden, zodat ik niet zo zou eindigen. Ik hielp haar mee tot aan de deur en sleurde haar de trap op en legde haar op haar bed. 'Slaap lekker en zorg goed voor jezelf' zei voor de laatste keer tegen haar. Ik pakte mijn spullen in mijn koffer en liet alles netje achter. De tranen voelde ik al via mijn ooghoeken. Ik zal het hier missen, ook al was ik hier niet eens een halve dag. Het voelde als thuis. Ik sleurde de koffer mee naar beneden. Ik hoorde stemmen vanuit de voordeur. De voordeur werd geopend en ik zag Nour me met grote ogen aankijken. Zijn ogen waren gericht op mijn koffer. 'Waar ga je heen?' vroeg hij me. Ik moest sterk zijn en niet meer zwak. Ik moest hem laten zien dat me niets deed. Eenmaal dat ik in zijn ogen keek hield ik het niet meer droog. Hij begon ook al te snikken , maar hij was niet mans genoeg om te huilen. We omhelsde elkaar. 'Vaarwel Noureddine' zei ik als laatst tegen hem en verliet zijn huis met een opluchting. Ik had niet meer het gevoel als eerst. Het kwam omdat ik afscheid van hem had genomen. Hem nog een keer in me armen kon voelen. Allah Subhana Wa Tahala is groot ! Fatih kwam al aanrijden en toeterde keihard. Ik zag Nour via raam kijken. Ik gunde hem klein gebroken glimlach. Fatih omhelsde me en verontschuldigde zich vele malen. 'Het geeft niet' zei terwijl ik instapte en hij meteen wegreed weg van al die problemen en zorgen. Ik zou weer beginnen met een schone lei.
Citaat:

'Hoe bedoel je je wilt niet meer trouwen !' schreeuwde me moeder tegen me. Mijn vader begreep me, maar mijn moeder die flipte helemaal. Ze wou perse dat ik uit huis ging. Ik had genoeg problemen veroorzaakt. Ik legde haar hele situatie uit , maar ze wou maar niet begrijpen. Ze dwong me om hem kans te geven. No way ! Ik ga hem zeker geen kans meer geven. Allah ou A3lem wat hij nog meer gaat flikken als we getrouwd waren geweest. Ik liep weg van hen en ging meteen naar de achtertuin. Een plek waar ik altijd naar toe ging als ik alleen wou zijn. Ik voelde me daar fijn. Ik nam plaatst op de reling en bekeek de bomen dat al volgroeid waren met veigers. Ik was altijd al dol op veigers. Ik plukte er een en at het op. Ik liep beetje verderop en zag er een schommel staan. Midden op de berg. We woonde in dorpje naast Alhoceima. Het lag naast Ajdir. Vroeger bestond alleen uit krotten en zand, maar als je het eens nu zag. Het leek net een stad. Ze waren bezig met bouwen van huizen en straten aan het maken. Ik deed oordoppen in mijn oor en schommelde op de schommel. Ik voelde me voor even een kind en maakte mijn hoofd helemaal leeg. Ik voelde opeens dat iemand me duwde. Ik liet maar gaan. De zon scheen fel en ik had uitzicht op mijn oma's huis. 'Moet ik harder duwen' hoorde ik welbekende stem zeggen. 'Anouar je bent er !' Ik ging van de schommel en nam hem stevig in me armen. Het voelde goed om hem weer eens te zien. 'Ik zei je toch dat ik hier naar toe zou komen' Hij kwam zijn beloofde na. Ik wachtte weken op hem en dacht die zou me wel vergeten zijn. Maar meneer moet me telkens verrassen. Hij hield mijn hand vast en we werden begluurd door mijn Tante. Ik had niet in de gaten. Maar ik zou het wel merken als ik thuis zou komen. De problemen stapelen zich op.

 

[lopititia]

Anouar en ik lagen samen boven op de berg. Het was al aardig donker geworden en de sterren schitterde aan de hemel. Mijn gedachte dwaalde terug, toen Anouar me voor het eerst de liefde verklaarde. Even was er twijfel tussen ons en zijn we uit elkaar gegaan, maar nu laat ik hem niet meer los. Mijn nichtje kwam bezweet naar me toe. Anouar stond op en liep van me vandaan. Hij maakte gebaar dat we gaan bellen , zodra ik thuis zou komen. Niemand mocht ons samen zien. 'Narjis je moeder roept je , ze is niet bepaald vrolijk' Ik wist al wat me te wachten stond. Samen met mijn nichtje liepen we richting mijn oma's huis. Inaya deed open. Huh? Ik was verbaasd om haar te zien , maar had geen behoefte om haar te spreken noch te zien. 'Narjis?' zei ze zacht. Ik liep haar zo voorbij en liep naar boven , waar ik ter verbazing de ouders van Nour zag. Toen ze me eenmaal in het vizier had liep me meteen op me af en smeekte me hem te vergeven. 'Sorry Tante ik kan het niet , hij heeft me teveel pijn gedaan' Ze verontschuldigde zich duizend maal , maar dat was haar taak niet. Haar zoon ging de fout in , zij kon er niets aandoen. We liepen samen richting de Sala. Nour zat er samen met mijn vader en zijn vader. Ik schaamde me beetje en keek naar beneden. 'Jij vieze almosiba' schreeuwde mijn vader en liep op me af en nam me van mijn haren en gooide me op de grond. Hij bleef me mee sleuren tot we buiten aankwamen. Mijn moeder begon keihard te huilen en smeekte hem te stoppen. Ik had geen gevoel meer over , ik wist niet eens waarom hij me sloeg. Huilen dat kon ik niet meer , mijn tranen waren op. Mijn moeder me in haar armen. 'Hij draait wel bij' Ze had me alles verteld van begin tot eind. Die klootzak is nu echt te ver gegaan. Hij had me vader wijsgemaakt dat ik vreemd ging en hij me betrapte met een jongen. Dat hij me niet meer als vrouw wou. Hij had alles verdraaid. Ik kon het niet meer aan. Alles werd me teveel. Enige wat ik wou is weg van hier. Me moeder wist dat ik gelijk had. Ik moest vandaag bij me Tante slapen. Ik kon niet meer thuis blijven , mijn vader was woedend op me. Mocht van geluk spreken dat hij me niet had vermoord. Hoe kon Nour mij dit aandoen? Hoe kon hij zo sluw zijn. 'Slaap lekker' zei me Tante en liep de kamer uit. Ik dacht na over alles. De slaap kon ik niet vatten. Me nichtje kwam bij me liggen. 'Ik vind het zo erg voor je' zei ze , ze wisten allemaal dat ik gelijk had. Nour had mijn vader gehersenspoeld en van alles wijs gemaakt. Ik laat het niet hierbij ! Ik pak hem nog terug.
'Ik sla die zemmel hij gaat zien Miss n Hram !' schreeuwde Anouar , nadat ik hem alles vertelde wat er afgelopen dagen gebeurd was. 'Je gaat met mij mee , ik kan je niet daar laten' Dwong Anouar me. Ik trok zijn voorstel in. Me vader zou me afmaken , als hij erachter kwam dat ik weggelopen ben met een man. Dat hoort niet in de Islam. Ik legde het hem uit en hij begreep me. 'Ik kom jou handvragen en zo snel mogelijk !' Mijn ogen werden groter en me hart bonkte als een gek. 'Wat is je antwoord?' Ik antwoordde niet en hij schudde me door elkaar. 'Schat ik kan je daar niet laten , je vader gaat je hele leven confronteren met zijn leugens' Hij had wel gelijk en eigenlijk had ik helemaal geen keus. Ik zat vast in de leugens van Nour. Hij had mijn vader in zijn macht. Hij kon van alles maken. 'Trouwens ik kan hem terug pakken' Ik schudde mijn hoofd en zei dat het niet hoefde. Zo laag ging ik niet zinken. Hij pakte zijn telefoon erbij en liet me foto zien van Nour en dat meisje met wie ik hem betrapte. 'Maar , Hoe?' stotterde ik, hij legde uit dat hij die aan mij wou laten zien. Dat hij ze vaker samen zag. Het deed wel wat met me. Ik kon dit bewijsmateriaal goed gebruiken, maar ik zou er beter mee wachten. Ik bedankte Anouar en omhelsde hem strak en kuste hem zachtjes op zijn wang. We namen afscheid en ik moest snel thuis zijn , voordat mijn Tante wat zou opmerken.
De vakantie was voorbij en we zouden morgen teruggaan. Heel de vakantie bleef ik alleen maar thuis. Hielp mijn Tante in het huishouden. Ik mocht nergens heen. Mijn vader hield me gevangen en in de gaten. Alsof ik in een gevangenis was. Ik pakte al mijn spullen in. Bij mijn Tante's huis had je raam die uitzicht had op de bergen. Er was daar letterlijk niemand. Vanuit daaruit sprak ik altijd met Anouar. Hij vond dat hij me snel hand moest vragen. Hij had medelijden met me, maar ik had geduld. Ik was al deze ellende gewend. Kon er niets aan veranderen. Allah ziet alles. Had altijd al geleerd. Vertrouw op Allah dan komt alles goed.

 

[lopititia]

In Nederland aangekomen. Het koude weer. Depressie, Al het stress en problemen. We moesten er weer mee leven en een jaar wachten. Ik miste Marokko echt , al had ik niet de vakantie van mijn leven. Ik moest me voorbereiden op een Intakegesprek die ik over enkele weken had. Had ik tenminste een klein beetje vrijheid. Mijn vader beloofde me dat ik op mijn 18de moest stoppen. Zo niet dat zou hij me uithuwelijken aan de eerste man die langs zou komen. Ongeacht zijn leeftijd. Daar zou ik niet mee kunnen leven. Ik gaf Anouar ook de ruimte om het met zijn Moeder te bespreken. Hij moest niet al teveel overhaasten, want zijn Moeder deed er erg moeilijk over. Ze wou er nog even mee wachten. Ze vond Anouar nog vrij jong. Ik zat op internet te surfen op bepaalde kleding website. Totdat ik een advertentie zag. Gezocht werknemer voor in kledingwinkel. Hmm dat zou nog eens goed aankomen. Terwijl de voorwaarden grondig doorlas kreeg ik een glimlach op mijn gezicht. Ik zou 1 : Geld verdienen 2: Ik zou meer vrijheid krijgen. Dit idee is nog niet zo slecht. Ik vulde de formulier in en verzond het. Ik dacht na over mijn plannen. Het geld kan ik goed gebruiken, al was het niet noodzakelijk.

Ik maakte me klaar voor Intakegesprek. Veel zin erin had ik niet. Anouar wou met me mee gaan , maar dat zou iets te verdacht zijn. Stel ik kom toevallig een bekende tegen of nog erger een familielid. Ik bespaar me liever die problemen en ging zelf op stap. Een nieuw begin op een nieuwe school. Hoop dat ze me aanvaarden met mijn Hijaab. Het regende en ik was niet bepaald vrolijk. Het was een vrij kleine school. Het was wel mooi ingericht en de leerlingen gingen goed met elkaar om, merkte ik. Ik kreeg een glimlach van ieder voorbijlopende leerling , ongeacht de geslacht of de afkomst. Ik was er erg blij mee. Ik meldde me bij de Receptie. Het was een vrij jong en klassieke dame. Ze had lang zwart haar en was vrij mooi gekleed voor haar leeftijd. Terwijl ik aan het wachten zat kletterde de regendruppels aan de raam. Het duurde vrij lang en een man van middelbare leeftijd nam tegenover mij plaatst. Hij kon zijn ogen niet van me afhouden. Ik sloeg mijn ogen neer en bekeek de sleehakken die ik aanhad. Niet bepaald een goede moment om het aan te doen, maar ik moest wel goede indruk maken.

'Mevrouw Narjis u kunt mee lopen' Samen liepen we door een kleine gang dat leidde naar het lokaal met computers. Was blijkbaar niet de enige het was overvol. Ik kreeg het meteen benauwd. Na het Intake haalde ik opgelucht adem. Ik hoopte echt dat ze me zouden aannemen , anders had ik echt geen leven meer. Moest ik thuisblijven en verrotten in mijn eigen kamer. Had er niet veel zin in , maar moest wel wat van me leven maken. Meteen toen ik thuiskwam overspoelde ze me allen met vragen. 'Mam ik krijg pas over 2 weken te horen of ik ben aangekomen of niet , Ik wou nog over iets hebben' Terwijl mijn vader me een zure blik gaf luisterde hij toch aandachtig naar wat ik te zeggen had. Ik vertelde ze dat ik naast mijn opleiding ook graag zou willen werken. Dat ik me al had aangemeld. Ik had hun reactie niet verwacht. Ik dacht dat ze eerder boos op me zouden zijn. Misschien kreeg ik toch een licht in mijn grijze leven en had ik dat kleine geluk nog. Zoals we zeggen After rain comes sunshine.

Opgelucht vertelde ik Anouar het goede nieuws. Hij wou me zien , maar ik kon moeilijk van huis. 'Ik mis je heel erg Narjis begrijp me' Ik zuchtte en dacht na. Als ik de baan kreeg , kon ik ook tegelijkertijd Anouar zien. Het was ideaal. Hij vond ook goed idee en noemde me kleine duivel. Hij kende me zo niet. Hij zag me meer als een klein lief onschuldig meisje , maar hij had geen idee. Het klein meisje is opgegroeid tot een volwassen dame dat alles in handen had.

 

[lopititia]

Kon wel een gat in de lucht springen. Ik mocht langskomen voor een sollicitatie gesprek bij het winkel waar ik me online had aangemeld. Ik vertelde Anouar meteen het goede nieuws. Hij was erg blij voor me en wenste me veel geluk. Het was Ramadan en ik lag denkend in me bed. Anouar en ik spreken elkaar overdag niet. Dat hadden we samen besproken. We moesten wel respect hebben voor ons geloof. Over enkele dagen had ik het sollicitatie. In Shaa Allah nemen ze me aan. Dat is me enigste kans om een leven te hebben. Als ik alleen maar thuis zit , dat noem ik geen leven. Dan lijkt net alsof ik leef in een gevangenis. Zelfs in gevangenis mocht je een uurtje naar buiten. Ik mocht nergens naar toe. Maghreb was al snel aangebroken, en de sfeer aan tafel was om te snijden. Niemand sprak met elkaar. Leek net een begrafenis. Ik excuseerde me en stond op en liep naar boven om Maghreb te bidden. Toen ik me kamer in kwam keek ik naar buiten. Ik had zo'n mooie uitzicht vanuit mijn raam. Ik zat altijd op het venster starend naar buiten. Het schemerde al en het begon wat donker te worden. Meteen hoorde ik me telefoon afgaan. Ik kon al raden wie het was. Ik nam op. 'Narjis je moet nu komen ! Ik moet je zien ik word gek' zei hij met moeite en hijgde een beetje. Het leek net alsof hij een marathon had gerend. 'Je weet dat ik niet kan' Hij hing op. Heel vaag. Ik belde hem terug , maar hoorde zijn voicemail. Vele nare gedachtes begonnen door me heen te gaan. Hoop dat er niets slechts is gebeurd. Belde hem vele malen op , maar hij nam niet op. Ik moest iets verzinnen om huis uit te gaan. Eerst bad ik Maghreb daarna liep ik naar beneden waar me vader en moeder Iqraa Tv zaten te kijken. Het Quran van de Sheikh die reciteerde galmde door mijn oren. Ma Shaa Allah hij kan prachtig reciteren. Elke keer als ik het hoorde voelde ik rust van binnen. Eerst was in paniek na het belletje van Anouar maar nu leek net alsof ik me hoofd leeg had gemaakt. Ma Shaa Allah Quran kan wonderen verrichten.
Het was me gelukt om buiten te komen. Vraag me niet hoe. Ik verzon dat ik sollicitatie had. Ze aarzelde , mijn moeder smeerde bij me vader in om mij te brengen , maar hij had geen tijd. Hij moest veel dingen doen. Had echt geluk. Anouar woonde in Amsterdam en ik in Rotterdam dus moest wel wachten voordat hij aankwam. Ik wachtte op plekje waar wij vroeger altijd rond hingen. Het was een grote park met ontzettend veel bloemen , struiken en bomen. Niemand kon je daar treffen. In de avond was het ideaal dan kon niemand je herkennen. Je kon geen spat zien. Ik was wel bang. Ik voelde me hart kloppen in mijn keel als ik zag dat een gedaante langskwam. Of elke moment gebeld kon worden door me ouders die vragen waar ik bleef. Gelukkig had ik ze niet verteld welke winkel ik me had aangemeld , anders stonden ze voor de deur. Ik was erg bezig met me gedachte en had niet in de gaten dat iemand naast me plaatst nam. Hoop van zegen dat het Anouar is en geen dronken freak. Langzaam draaide ik me hoofd en stond meteen op. ''Ik bijt niet !' zei hij en stond ook op. Net zo lang als vroeger. 'Eman ik heb geen zin in je spelletjes' Zei ik haast geïrriteerd , maar hij leek me niet te begrijpen. 'Dat Nour je bedroog kan me geen worst schelen , maar wat heb ik je aangedaan?' Eman je wilt niet weten. Dacht ik bij mezelf. Ik slikte brok in me keel. 'Het spijt me ! ' zei hij duizend maal. Ik kwam hier voor Anouar, maar ben hier nu met Eman. Waar was ik in hemelsnaam mee bezig. Als het niet erger kon zag ik Anouar van de verte naar ons kijken. Hij stapte niet uit , toen hij me opmerkte. Nee ! Hij had mij gezien met Eman.

 

[lopititia]

Eman draaide zich ook om en liep van me vandaan. Ik had het gevoel dat hij dit allemaal gepland had. Anouar parkeerde en stapte uit. Met grote passen liep ik op hem af en hield hem vast aan zijn schouders. Hij duwde me hand zo weg van zijn schouders. 'Ga maar naar je playboy' zei hij , het kwam erg hard bij me aan. Ik moest weer terugdenken aan het verleden. 'Bedankt Anouar dat je me zo maar veroordeeld , zonder enige verklaring te vragen' Hij draaide zich om en vroeg me om te spreken. Nadat ik het hem uitlegde schudde hij zijn hoofd. 'Liegen is niet een van je beste vakken, ik was hier al wat langer en zag je gewoon gezellig naast hem zitten als je me niet had opgemerkt zou ik niet willen weten wat jullie nog meer zouden .. Ik verwachtte dit niet van je Narjis' Hij tufte als laatst op de grond en liep zonder pardon van me vandaan richting zijn auto. De tranen vulde zich op in mijn ogen. Ik was hem voorgoed kwijt. Hij geloofde me niet? Ik deed heus geen gekke dingen met hem , dat hij het zomaar uitmaakt. Ik zakte neer op de grond en hield mijn handen voor mijn gezicht. Net nu het goed ging, moest alles weer misgaan. Geluk dat ze een keer van me afbliezen. Het begon al te regennen en ik bleef maar zitten , had geen behoefte om naar huis te gaan noch op te staan. Ik wou even alleen zijn en tot rust komen. Hoorde gelach van de verte. Het kwam steeds dichterbij. 'Wie is dit meisje?' hoorde ik een man zeggen. Ik verroerde geen vin en bleef maar huilen, de tranen stroomde over mijn wangen en vielen op de grond. Ik huilde mee met de regen. Ik voelde een hand dat klopte op mijn schouder. Ik keek op en zag een onbekende meisje samen met een jongen. Ik zag wazig door de tranen in mijn ogen. Ik wreef de tranen weg en werd geholpen door het jongen. 'We brengen haar per direct naar de dokter' zei het meisje en verder kon ik het niet verstaan. Ik had begrepen dat ik buiten bewustzijn was.
Nour
Ik mis haar met de dag , hoe kon ik haar dat allemaal aandoen? Had ik geen enkele stukje hart. Ik ben haar echt voorgoed kwijt. Ik zal haar nooit meer terug krijgen. Eman lachte me uit en zei dat ik verder moest met mijn leven. Ik kon het niet. Ik voelde me erg schuldig en moest het goedmaken met haar. Ik trok mijn plannen en kleedde me meteen aan. Aangekomen bij haar thuis klopte ik aan. Haar vader begroette me en vroeg me om naar binnen te komen. Binnen zag ik dat ze niet al te vrolijk waren. Haar zus dat getrouwd is, was aan het huilen. 'Wat is hier allemaal aan de hand?' Zijn moeder begon van alles naar mij te roepen. 'Het is allemaal jou schuld !' schreeuwde haar moeder ijzig. Ik had haar nog nooit zo gezien. Fatih trok me naar de keuken. 'Is dat allemaal waar dat je dat verzonnen had over haar?' Zijn blik beschreef al dat dit niets goed was. Ik keek naar beneden en wist niet wat ik erop moest antwoorden. 'Het spijt me heel erg , wist niet wat me overkwam ik vond het erg dat ze me dumpte' Alles had een reden , maar ik kon hem niet vertellen dat ik vreemdging. Dat zou voor nog meer problemen zorgen. 'Dat moet je niet tegen mij zeggen , maar tegen haar' Ik was het laatste persoon die ze nog wou zien. Wist zeker dat ze me eruit zou gooien, als ze me zou zien. 'Ik kan het niet , ze wilt me niet zien' Fatih stelde voor dat hij met mij meeging. Samen reden we naar het ziekenhuis. Ik was hele voorgeval vergeten tussen Inaya & Fatih.
Ze lag daar zo onschuldig. Het raakte me diep. Wat had ik haar aangedaan. Ik had voor grote problemen gezorgd en dacht niet na over de gevolgen. Fatih zou wat te drinken gaan halen. Ik zat er alleen met haar en zat aan het uit einde van haar bed. Haar lichaam voelde ijskoud aan. Ik nam haar handen in mijn handen en kuste erop. 'Uhum' hoorde ik van achter. Draaide mijn hoofd langzaam om. Had niet verwacht dat ik hem hier zou treffen. We waren vroeger beste vrienden , maar ieder ging zijn eigen kant op. Wat deed hij hier eigenlijk?

 

[lopititia]

'Anouar ben jij het?' hoorde ik haar zeggen en zag dat ze haar ogen gespleten had. Meteen werd ik wakker uit mijn slaap en vroeg me af wie Anouar was. Ze is toch door gegaan met haar leven. Ik verwijt haar niets. Ik had haar bedrogen en bij haar vader voor gelogen. Haar vader was woedend op me toen ik hem had verteld dat het een leugen was. Alhamdoelilah haar vader is respectvol en vroeg me kalm en rustig om te vertrekken. Maar ik zal Narjis nooit , maar dan echt ook nooit meer loslaten. Het was midden in de nacht en Narjis sliep als een mooi roosje dat haar slaap nodig had. Ik wreef met mijn handen over haar gezicht. Ze glimlachde. Ma Shaa Allah ze was een pracht van een meid , van binnen en van buiten. En een hart van goud. Met pijn in me hart , kon ik het mezelf niet vergeven. De zuster betredde de kamer en vroeg me om haar kamer per direct te verlaten. 'Ik ben haar broer' loog ik zodat ik wat langer kon blijven , kon haar niet missen. Imrane zat samen met zijn zusje voor de deur van de kamer met een bos bloemen. Hij gunde me geen ene blik en zijn zusje groette me vriendelijk. 'Kom op jongens het is een tijdje terug , jullie kunnen elkaar niet blijven negeren, het verleden sluit zijn hoofdstuk.. Richt jullie beide op de toekomst' Imrane negeerde alles en legde de bloemen naast haar bed neer. 'Ik vraag je om te vertrekken' vroeg Imrane, wie was hij om dat te beslissen. ' Ik vertrek niet tot ze het me zelf vraagt' Zijn ogen spuwde met vuur. Hij was woedend. Zijn zusje liep op me af. Ze fluisterde in me oor. 'Het is beter dat je nu vertrekt' Stampvoetend liep ik naar de deur en smeet hem dicht. De zusters schrokken zich en vroeg me om het pand onmiddelijk te verlaten. Ik had alles verkloot.
Narjis
Mijn ogen opende zich en zag Anouar voor me. Hij streelde over mijn wangen en hield mijn hand vast. Alles leek net een illussie dat meteen in lucht verging. Ik had het gevoel alsof ik van een flatgbouw viel en werd geschrokken wakker. De kamer was leeg en met moeite zat ik recht op het bed. Ik was niet in mijn kamer. Er lagen allerlei draden om me heen. Alsof ik zonder niet zou kunnen leven. Er lag een bos bloemen naast me op de kast. Er lag een kaartje bij. Net toen ik het wou openen kwam zuster binnen met een jongen. De jongen gunde me een glimlach en de zuster controleerde mijn aparaten. Ik hapte langzaam naar adem. Ik kon niet spreken , het leek net alsof ik mijn stem was verloren. De zuster liep kamer uit en ik was alleen met het jongen. 'Hoe gaat het met je Narjis?' Verbrak hij de stilte. Wie was hij en wat deed hij hier? Hoe kon hij in hemelsnaam mijn naam? Hij kwam me bekend voor , maar ik kon niet plaatsten wie het was. Ik wees naar mijn keel en hij knikte en begeep het en nam plaatst op het krukje dat naast mijn bed was. Hij bleef naar beneden kijken en speelde met zijn handen , alsof hij niets te doen had. Even later kwam er een meisje binnen. Ze liep op me af en stak haar hand uit. 'Halima aangenaam , ik ben het zusje van Imrane' Imrane.. Imrane.. Het spookte in mijn hoofd. Ik hoorde het in een echo. Imrane seinde naar haar en ze liepen samen naar de gang. Ik keek voor me uit en kon me helemaal niemand herinneren. Enige wat ik me kon herinneren , is dat ik net van het strand kwam met Saloua. Waar zou Saloua rondhangen. Ik zuchtte en nestelde mezelf in bed. Ik had erge hoofdpijn en drukte op het rode knop. Ze gaven me meteen de medicatie die ik nodig had en lieten me in slaap vallen , in verwant de pijn die ik had.

 

[lopititia]

Werkelijk geschreven door Nour !

Nour
Vandaag zou Narjis ontslagen worden uit het ziekenhuis. Fatih en ik hadden afgesproken dat we samen haar gaan ophalen. Ik had vernomen van hem , dat ze een geheugenverlies had opgelopen. Het is maar goed ook. Niet dat ik het fijn vind voor haar , maar dan kan ze niets herinneren. Ook niet dat ik vreemd ging. Met een glimlach op mijn gezicht grijnsde ik naar mezelf in de spiegel. Ik zou haar eindelijk terug krijgen. Ik hoop het in Shaa Allah. Ik mocht de hoop niet opgegeven. Al die jaren dat ik haar gevolgd was , in de gaten gehouden. Proberen aan te spreken. Ik mocht alles niet opgeven. Ik was al zo ver gekomen en moest ik met me domme kop vreemdgaan. Ik had er reuze spijt van. Ik hield teveel van Narjis en ik zal haar never nooit opgeven noch loslaten. Ze is mijn alles.
Samen met Fatih zat ik in zijn auto. We waren onderweg naar het ziekenhuis , het klonk erg gek . Maar toen het definitief over was tussen mij en Narjis kreeg ik onderhand een goede band met Fatih. We waren niet echt beste vrienden en het vertrouwen was erg laag , maar we kwamen wel overeen. Fatih's telefoon ging over , maar hij zat geconcentreerd aan het stuur dat hij het niet hoorde. Ik nam het telefoon in mijn handen en bekeek het laatst gemiste oproep. 'Fatih !' zei ik kil en hij keek me aan. Hij kon al aan mij zien dat ik niet echt vrolijk was. 'Wat is er met jou asahbi?' Ik had zo zin om hem verrot te slaan , maar moest me inhouden.Ik kon niet accepteren dat hij contact had met me zusje, maar zo zou ik Narjis meteen kunnen vergeten. Nadat ik aan haar dacht , kalmeerde ik een beetje. Ze is zo mooi en zuiver. Ik kan haar wel uren aanstaren of aan haar denken. Toen onze lippen samen smelten. Haar omhelzingen. She means everything for me !
Citaat:

Ze doet wat met me. Want voor het eerst in mijn leven voel ik werkelijk wat voor iemand. No games, this is real. Het hele rit had ik aan haar gedacht. Fatih wist dat er niet met mijn hoofd bij zat. 'Komt wel goed tussen jullie' Ik snapte hem echt niet. Als ik in zijn schoenen zou staan , zou ik hem verbieden om naar me zusje te gaan. Alles zal wel ophelderen met de tijd. Fatih parkeerde en samen liepen we het akelige ziekenhuis weer in. Ik haatte het om hier weer in te stappen. Dat deed me echt denken aan het verleden. Toen ik me broer verloor Allah ie rahmoe. Moge Allah hem mooie plek geven in Paradijs. We bekeken haar kamer , maar het was leeg geen enkel mens te bekennen al haar spullen waren weg. Fatih raakte wel wat in paniek. De eerst volgende zuster die langskwam liepen we op af. Fatih en ik praatte door elkaar en de zuster raakte in de war. Fatih nam het woord. 'Waar is me zusje?' De zuster deed alsof ze van niets wist. Ik trok Fatih terug , want hij balde al zijn vuisten. De zuster zweette helemaal. We lieten haar maar gaan en ik zou dit tot de bodem uitzoeken, ik hou Fatih er buiten , want die kan zich niet inhouden en zou alleen maar in de problemen vallen.

 

[lopititia]

Sarah's verhaal
lopititia

Narjis

Me kleding werd op bed gelegd en ik was bereid om vandaag terug te keren naar huis. Ik had gevoel alsof alles uit mijn hersens leeg was gezogen. Ik herinnerde me niets meer. Niets of niemand. De jongeman dat me altijd gezelschap hielde. 'Imrane' Stelde voor om me naar huis te brengen. Ik vertrouwde hem niet zo , maar hoe zou ik anders thuis komen? Er was hier niemand behalve hij en zijn zusje. Me kleding had ik ondertussen aan en ik zat te staren naar buiten via het raam. De zon ging naar onder en maakte plaatst voor het duisternis. Ik was altijd aan geïnteresseerd in filosofie , alleen ik deed er nooit wat aan. Alles wat beschikte over natuur vond ik boeiend. Ik wist dat alles in de handen was van Allah Subhana Wa Tahala. Imrane stond al te wachten voor de deur. Hij had de deur op een kier gezet , omdat hij bang was dat ik nog niet aangekleed was en dat hij me zo zou treffen. 'Ben je klaar?' vroeg hij voor de zekerheid. Ik knikte en hij maakte de deur open en bekeek me van top tot teen. 'Zo herken ik je weer krullenbol van me' Nu pas besefte ik dat ik geen hoofddoek aanhad. Ik schaamde me dood. Spreken dat kon ik nog niet. Er zat een scheur in mijn stembanden en ik zou later speciale behandeling krijgen om zo weer mijn stem terug te krijgen. Ik deed een sjaal om mijn hoofd en samen met Imrane liepen we richting de lift. Het was een akelige stilte , totdat Imrane mijn hand vasthield. Wou het terug trekken , maar naar mijn gevoel had hij mijn hand iets te hard vast. Alsof hij bang was dat ik van hem zou wegrennen.

Hij stopte voor een deur van een onbekende huis. Niets kwam me bekend voor. Het leek net alsof ik in en vreemd land was beland. Hij opende de deur aan mijn kant en hield me vast aan mijn arm. Zo kon hij me ondersteunen, want lopen ging moeizaam. Zag al een gedaante via het raam kijken. Een oud vrouw met een meisje naast haar. Meteen liepen ze van de raam en zag ik ze aan de deur verschenen. Het meisje rende op me af en knuffelde me alsof ze me jaren niet had gezien. Het oude vrouw wachtte voor de deur , totdat ik op haar afliep. Imrane liep met ons mee. 'Shoukran mijn zoon dat je haar naar huis hebt gebracht' Hij kuste op haar voorhoofd en nam afscheid van me. 'Ik kom nog langs he' zei hij en zwaaide me uit , nadat hij was ingestapt in zijn auto. Toen ik het huis inkwam keek ik om me heen. Ik observeerde de ruimte. De woonkamer , keuken en trappenhuis. Maar niets dat me bekend voor kwam. Het oude vrouw en het meisje liepen me achterna. 'Narjis hoe gaat het met je?' Vroeg het meisje , maar ik hield mijn hand voor mijn keel.. Ze begreep het en fluisterde het tegen me moeder die helemaal niets vatte van het gesprek. Meteen hield ze haar hand voor haar gezicht en snikte. Wist niet wat ik moest doen, moest ik haar troosten of zo laten. Meteen liep ik de trap op , het meisje ondersteunde me naar boven. 'Daar is ons kamer' En ze wees naar een kamer dat Paars geverfd was met roze gordijnen dat een mooie sfeer gaf aan het kamer. Samen liepen we erheen en ze legde me op bed. 'Ga maar lekker slapen , je zal je rust goed nodig hebben' Probeerde mijn ogen dicht te houden , maar de slaap kwam er niet. Het leek alsof ik dagenlang had geslapen en mijn slaap op was. Naast het bed waar ik nu in lag stond een toestel. Een mobiele telefoon. Ik pakte het op en keek ernaar en zag aan het achterzijde dat er stond. Narjis & Anouar. Met foto van ons beide.

Citaat:


Mijn hoofd bonkte en voelde meteen dat er iets knarste in mijn hoofd. Dit beloofde niet veel goeds. Het pijn bleef maar en ik was hulpeloos. Kon niemand roepen. De kamer begon te draaien en het leek alsof ik terechtkwam in en tornado. Zo voelde het in mijn hoofd. Alle herinneringen flitste mij voorbij met Anouar. Zag het voor me gebeuren. Toen we naar Belgie gingen tot aan toen hij me betrapte met Eman.

Na een tijdje werd ik wakker en moest Anouar bellen ! Moest hem spreken. Ik moest hem uitleggen dat alles met Eman een misverstand was. Pakte mijn telefoon en zocht naar het nummer van Anouar meteen drukte ik op het groene knopje zonder twijfel. 'Dit is het voicemail van Anouar.. ' Meteen haakte ik af. Hij had zijn nummer veranderd ! En hoe moest hem nu contacteren. Imrane kwam de kamer binnen gelopen. 'Ga rustig zitten je bent helemaal bezweet' Hij knuffelde me en legde me op bed en kuste me zachtjes op mijn voorhoofd. Toen hij dat deed kwamen alle flashbacks te voorschijn en helderde alles op. Nu wist ik wie Imrane was. Ik begon alles beetje bij beetje te herinneren. Imrane was die jongen die ik met El3ied zag en ook toen ik naar de winkel ging. Mijn hoofd bonkte zo hard dat ik begon te gillen. Wist niet hoe ik het deed , maar ik had mijn stem weer terug ! Geen behandeling alles ligt in de handen van Allah !