In stilte reizen

S

Samir

Guest
Ik ben begonnen met het schrijven van een lang verhaal. Het verhaal is geschreven in de ik-vorm en zal persoonlijke ervaringen, belevingen bevatten.
Vanaf morgen morgen zal ik steeds delen (chronologisch) plaatsen in deze nieuwe topic. Het verhaal krijgt de naam: In stilte reizen

Ik wilde eerst peilen of er wel interesse voor is...
 
Laatst bewerkt door een moderator:
S

Samir

Guest
In Stilte reizen

De taxi kwam tot stilstand voor het restaurant. Ik keek naar buiten en zag dat het regende. Even twijfelde ik of het verstandig is om meteen uit te stappen. Uiteraard was ik vergeten om vandaag mijn paraplu mee te nemen. Echt typisch een dag waarin ik een paraplu moest vergeten. De chauffeur draaide zich om en wierp een sceptische blik naar me toe. "Waar wilt u uitstappen meneer?". Ik haalde geld uit mijn broekzak. "Ik stap hier meteen uit".
"Moet ik hier op u wachten meneer?"
Dat zou te prijzig worden. Ik mocht al blij zijn als ik een taxi terug kon betalen naar huis. "Nee, u kunt verder rijden". Nadat ik had afgerekend, stapte ik de taxi uit. Ik liep met een snelle vaart richting het restaurant, terwijl ik de taxi met gierende banden hoor wegrijden. Ik raak opgelucht adem als ik eindelijk bij de deur van het sjieke gebouw aankom. Ik loop door de ingang naar binnen, speurend om mij heen naar Latifa. Meteen wordt mijn aanwezigheid opgemerkt door een ober. Hij loopt naar mij toe en vraagt vriendelijk waarmee hij mij kan helpen. "Ik ben op zoek naar een lange jongedame, met hoofddoek". De ober wijst met zijn vinger naar het midden van de eetzaal. "Bij tafel 12 staat de mooie dame op u te wachten meneer". Ik kijk naar de aangewezen tafel en zie een dame in een witte jurk met een blauwe hoofddoek. Ze zit alleen aan tafel, kijkend naar het decor om haar heen. Dat moest Latifa zijn.

Wat een opluchting om haar eindelijk te zien. Ik bedank de ober vriendelijk en loop rustig naar haar toe. Ik begin de zenuwen te voelen bij elke stap die ik richting haar zet. Maar ik zou haar vandaag ontmoeten, ondanks de aarzeling die ik lang heb gevoeld. Dit is de grote dag waarin ik een beslissing zou nemen. Wordt dit mijn vrouw waarmee ik het leven zal delen? Is dit de vrouw die mijn kinderen zal onderhouden? Een tal van vragen gaan door mijn hoofd, terwijl ik steeds dichter bij tafel 12 aankom. Ik besef dat dit geen tijd is om te dromen. Dit was het moment waarin ik alert moest blijven. Ik had mij voorgenomen om kritische vragen te stellen. En het advies die mijn moeder mij altijd gaf: Laat je nooit verleiden door de charme van een vrouw.
 
S

Samir

Guest
Latifa zag mij aankomen en stond beleefd op. Mijn neef had niet overdreven toen hij Latifa beschreef. Ze is een lange slanke dame, met een mooie lach. Even twijfelde ik over de manier hoe ik haar moest groeten. Maar deze twijfeling verdween toen ze mij de hand reikte. Ik wist een beleefde glimlach op mijn gezicht te toveren en schudde haar mijn hand. "Salaam Aleikom, Latifa", zei ik op een versnelde tempo. Ze lacht vriendelijk en zelfverzekerd terug. "Aleikom Salaam Samir" antwoord ze meteen. Ik voelde een rare ongemakkelijke sfeer. Dat zullen vast de zenuwen zijn, dacht ik. Ik wees naar haar stoel, waarna ze ging zitten. Ik trok mijn jas uit, die ik over de rugleuning van mijn stoel laat hangen. Normaal gesproken dient de ober mijn jas aan te nemen, maar dat was vandaag niet het geval. Ik had mij voorgenomen om mij nergens aan te irriteren. Het was nu het moment van mij en Latifa. We vroegen elkaar hoe het ging, en spraken over het regenweer. Zij was wel zo slim om een paraplu mee te nemen. Ondertussen keek ik diep in haar ogen. Er was iets mysterieus aan haar blik. Maar ik kon het niet ontcijferen.

Latifa is een mooie opgewekte jongedame van 23 jaar. Ze is spontaan en graag aan het woord. Ik hoefde geen vragen te stellen, aangezien ze zelf graag sprak. Daar had ik geen moeite mee, omdat ik goed op haar kon letten. Haar manier van spreken, haar lichaamstaal, alles was bijzonder aan deze dame. Ze sprak over haar familie, maar zonder emotie. Ze sprak over de scheiding van haar ouders en het overlijden van haar moeder. Haar vader ging hertrouwen en Latifa besloot voor haar broertje te zorgen. Ze woont samen met hem in een klein appartementje. Terwijl ze trots over haar broertje vertelt, haalt ze een telefoon uit haar zak en laat mij een foto zien van haar broertje. Op dat moment komt de ober aan onze tafel. Ik bestelde een glas jus d'orange en Latifa vroeg om een glas thee. Ik kijk nog een keer naar de foto op haar telefoon. Haar broertje is nog 12 jaar en lijkt al sprekend op haar. Ik geef Latifa haar telefoon terug, die ze naast haar op tafel legt.

Ik besloot haar te vragen of ze moeite heeft om haar broertje te onderhouden. Latifa schudde meteen haar hoofd. "Ooh, nee. Ayoub is mijn enige broertje en betekent alles voor mij".
"TbarkaAllah dat is goed van jou", zei ik trots. "Jij zal dus vast een goede moeder zijn!"
Ze trok een wenkbrauw op en vroeg verbaasd: "Had je daarover getwijfeld dan?"
"Nee, natuurlijk niet", zei ik meteen. "Maar we kennen elkaar nog niet, toch?"
Latifa begon te lachen. "Jaa, dat is waar. Maar dat is een kwestie van tijd Samir"

Het viel mij op dat Latifa altijd een antwoord klaar had. Ze was een intelligente dame die niet over zich heen laat lopen. Een vrouw die sterk in haar schoenen staat. Ze bleef verder praten over haar thuissituatie, zonder mij het woord te geven. Ik verloor de aandacht en verzonk in mijn gedachten. Hoe geintresseerd was zij eigenlijk in mij? Het was nu niet het moment om mij dit af te vragen. Terwijl de ober weer aan tafel verschijnt met een dienblad met onze glazen, kijk ik weer diep in haar ogen. Ik kon haar blik nog steeds niet plaatsen. Ze had geen onschuldige uitdrukking in haar ogen.

Kort nadat de ober vertrok, nam ik een slok van mijn glas. Op dat moment ging een telefoon af. Het was niet mijn telefoon, maar ook niet die van Latifa. Opeens grijpt Latifa naar haar tas onder de tafel en haalt een iphone tevoorschijn. Dat was dus haar tweede telefoon. Ze kijkt geirriteerd op het scherm en sluit haar iphone af. Vanuit haar ooghoeken let ze scherp op mijn blik. Ik probeerde neutraal te kijken. "moet je niet opnemen?", vraag ik haar.
 
Log in | Registreer
Bovenaan